از زمان‌های گذشته تا به حال انسان‌ها درصدد بودند با تولید آجر سفال درجه یک خود را از تجاوزهای محیط‌زیست مانند برف، باران، سرما، گرما و … محافظت کنند. اولین روش‌های محافظت بشر از خود، زندگی در غارهای طبیعی بود. بعدها انسان‌ها، اولین کلبه‌ها و خانه‌ها را به وسیله‌ی آنچه در طبیعت فراهم بود از قبیل درختان، خز حیوانات، نی، خاک رس و … ساختند. با ظهور اولین تمدن‌ها قبل از میلاد، روش‌های ساخت‌وساز تکامل یافت و از سنگ، خشت، چوب و آجر سفال در ساخت خانه‌ها استفاده شد.
اولین ردپای ساختمان‌های بنایی آجری در منطقه بین‌النهرین یافت شد و تاریخ آن بین ۸۰۰۰ تا ۹۰۰۰ سال قبل از میلاد مسیح است.
استفاده از آجر سفال به طور مؤثر یکی از بهترین و بادوام‌ترین روش‌های ساخت ساختمان است که تاکنون توسط انسان اختراع شده است. این نوع مصالح، ماده ساختمانی اساسی در دوره‌های بین‌النهرین، مصر و روم بودند. در دوره روم، استفاده از آجر سفال افزایش یافت. علاوه بر این، بناهای ساخته‌شده از تیغه‌های سفالی در دوران قرون‌وسطی و مدرن نیز مورداستفاده قرار می‌گرفتند. ساختمان‌های بی‌شماری با تیغه‌های سفالی ساخته شدند که تا قرن بیست و یکم غالب بودند و این نشان‌دهنده قدرت و دوام این ماده در طی قرن‌ها در معرض طوفان، باران، برف، چرخه یخبندان، درجه حرارت بالا (نور آفتاب، آتش) و تخریبات ناشی از انسان قرار داشتن است.
دوام، توانایی یک محصول برای انجام عملکرد مورد نیاز خود، در طی یک دوره طولانی و در شرایط معمول استفاده از آن، بدون هزینه‌های اضافی تعمیر و نگهداری است؛ بنابراین، معیارهای اصلی که بر دوام آجر سفال تأثیر می‌گذارد عبارت‌اند از:
- کیفیت مواد اولیه
- فرآیند ساخت و شرایط سوزاندن آن
- خواص آجرهای سخت شده
- شرایط استفاده از آجرها
مشخصات مواد اولیه در ساخت آجر سفال
در حالت طبیعی، رس خام یک ماده پیچیده و ناهمگن است که از نسبت‌های متغیر مواد معدنی مختلف، معروف به کانی‌های رسی تشکیل شده است. یک تعریف کلی از رس خام این است که از آن به عنوان ماده‌ی تشکیل شده از دانه‌های ریز با ابعاد پایین‌تر از ۱/۰ میلی‌متر نام‌برده می‌شود. این مواد معدنی هنگام مخلوط شدن با آب، قابلیت انعطاف‌پذیری پیدا می‌کنند.
از نظر زمین‌شناسی، رس به عنوان یک سنگ رسوبی آواری طبقه‌بندی می‌شود که از تجمع مکانیکی قطعات جدا‌شده از سنگ‌ها و عمدتاً از کانی‌های رس و کوارتز تشکیل شده است.
وجود اجزای دیگر مانند مواد شنی، آهک و مواد آلی که جزء کانی‌های رسی نیستند، ناهمگونی بالایی را ایجاد می‌کند و یا نتایج غیر‌منتظره‌ای را به دنبال خواهد داشت که در اکثر موارد می‌تواند برای محصول نهایی زیان‌بار باشد. نمونه‌های آجر سفال در گذشته به‌طور‌معمول علاوه بر کانی‌های رسی، شامل اجزای متنوعی مانند کانی‌های دارای ترکیبات آهنی (اکسیدهای آهن و هیدروکسیدها)، سنگ‌آهک، مواد شنی، گچ، آهک و مواد آلی بودند. امروزه رس‌ها قبل از استفاده با دقت انتخاب و تمیز می‌شوند.
اکسید آهن (Fe3O4) اغلب در رسوبات رس مشاهده می‌شود. این ترکیب، رنگ به آجرهای سوخته شده می‌دهد و به‌طور‌کلی هرچه نسبت این ترکیب بیشتر باشد، آجرهای تیره‌تر می‌شوند. علاوه بر این، این ترکیب توانایی کاهش نقطه همجوشی را نیز دارد، این امر نمایانگر جنبه‌ای سودمند از آن است زیرا کوره‌های قدیمی نمی‌توانند به دمای بالایی که در تنور‌های مدرن وجود دارد، برسند.
سنگ‌آهک و دیگر سنگ‌های آهکی باعث دردسر تجزیه در مرحله سوختن هستند و تبدیل به اکسید کلسیم می‌شوند. همچنین در هنگام تماس با آب از انبساط حجم، رنج می‌برند. در نتیجه این عناصر می‌توانند باعث ترک‌خوردگی زود‌هنگام آجر سفال شوند. ماسه‌ها و مصالح شنی عمدتاً توسط سیلیس تشکیل می‌شوند و این با توجه به ابعاد آن‌ها می‌تواند مضر باشد.
از یک طرف ماسه‌های ریز در زمان خشک شدن و سوختن، انقباض را کاهش می‌دهند و از سوی دیگر ماسه‌های با دانه‌های بزرگ مناسب نیستند زیرا آجرها به دلیل انقباض در فرآیند خشک شدن، تمایل به ترک‌خوردگی دارند.شرکت آجر سفال میهن با انتخاب و تمیز ساختن رس مورد نیاز برای تولید آجر سفال درجه یک ، کیفیت این محصول ساختمانی را تضمین می‌کند. برای کسب اطلاع بیشتر با ما تماس حاصل نمایید
